Month: June 2016

Zakon centralizacije i koncentracije kapitala u što manjem broju ruku se ispoljava u zastrašujućoj formi. Kapital se koncentrisao da li u 350 najmoćnijih pоrodica ili 170 najmoćnijih multinacionalnih kompanija, manje ili više, svejedno je. Postavlja se samo jedno pitanje – šta ti subjekti koji posjeduju i upravljaju tim kapitalom žele postići – koji su njihovi ciljevi? Dosadašnje istorijsko iskustvo nam govori da je taj njihоv projekаt zastrašujući. Osjećamo to „konačno rješenje“, i plašimo ga se. No, isto tako znamo da pоstoje i istorijski procesi koji su se uvijek smijali u lice svim tim „moćnicima“ i činili ih tragikomičnim baš u toj konačnosti.

Znamo i to, istorija nas ponovo uču, da na njihovu sveopštu bezosjećajnost treba odgovoriti bezosjećajnosti te većine prema toj šačici otuđenih i bezobzirnih egocentričnih gadova. I to je jedino rješenje i izlaz. Savremeni globalni predataori su se potpuno odvojili od ovog svijeta. I to nije čak glavni problem, problem je nastao što oni misle da mogu sa te distance upravljati tim svijetom i to je ujedno i opasnost za opstanak čovječanstva, jer posjeduju nevjerovatnu moć – moć kao niko do sada u istoriji.

Globalni predatori su uspjeli da potčine u suštini sve manje nacionalne države. I bit savremenog svjetskog problema je i ta suprotnost između zamišljenih ciljeva globalnih predatora i interesa imperijalnih sila poput Rusije, Kine, SAD, EU, kao i regionalnih sila poput Irana, Indije, Japana, Turske, koje u sebi sadrže još to nacionalno, državotvorno, teritorijalno… Njihov cilj je jasan – uništiti ili učiniti potpuno zavisnim sve te imperijalne države kao što su učinili zavisnim sve te male države putem dužničkog ropstva. Njima treba svijet bez svih tih država. Njima trebaju samo oni i samo njihov poredak.

No, šta je to što se „smije u lice“ tim svjetskim moćnicima, a koji u svojoj osionosti nikako ne poimanju. To je njihovo „istorijsko prokletstvo“ kao i svih prethodnih otuđenih elita. Ne mogu da prihvate da nadolazeće nije samo po njihovoj zamisli, već da sadrži i suprotnosti – nosi sa sobom svijet bez njihovog profita, kamata, njihovih banaka, oružja, sile poretka, privatne svojina, vertikale, nadasve njihove vertikale…

Ne treba imati iluzije, obračun pobunjenih masa i otuđenih moćnika će biti sve oštriji i krvaviji. Ne radi se tu o uništenju par hiljada – „šačice“ štetočina, već se radi o tektonskim društvenim promjenama i uništenju temelja na kojima je postojala civilizacija nekoliko hiljada godina. Strahovito ubrzanje razvoja nauke i tehnike čini nam tu uslugu da završetak tog civilizacijskog preloma nam ubrzano juri u susret.

Koja je uloga Balkana i Balkanskog pokreta otpora u tom nadolazećem prelomu?

Balkan za te globalne predatore je jedna od mnogih zanemarljivih tačka, ali koja može imati značaj zbog suprotnosti između samih globalnih preodatora ali i samih najmoćnijih imperijalista koji se sučeljavaju u toj tački. Svjedoci smo da za Balkan traje nadmetanje zapadnog imperijalizima i ruskog imperijalizma, turskog lokalimperijlaizma, kao i odlučno nastojane kineskog imperijalizma da se ukloni između tih suprotnosti i tu pokaze svoju nadmoć.

U balkanskim državama su formalno na vlasti poslušnici spram transmisja svjetskih predatora, poput Svjetske banke, MMF­a, koji ih drže u potpunoj u zavisnosti i dužničkom ropstvu. Političari balkanskih država su u stvari sitni činovnici i sluge tih moćnika, sitan potrčko, koje treba staviti tamo gdje im je i mjesto, bez ikakvog sentimenta i po zasluzi.

No, na Balkanu već u svijesti masa postoji taj Balkanski pokret otpora, i on se počinje polako pokazivati i u praksi u stotinama tih još nepoveznih „pobuna“. Pokret se stvara na suprotnosti međunacionalne mržnje i ratova koje su balkanske mase osjetile na svojoj koži. On se stvara i na suprotnosti permanentnog siromašenja i ekplotaciji tih masa i sve bezobzirnijeg nastupanja nove kapitalističke klase.

Znači, balkanske mase žele zajednišvo koje je sama suština tog pokreta, ali su mase i usplašene tim sve većim regionalnim i opštim sukobima, tim nadolazećim zlom, pa spas još vide i u grupisanju ispod šinjela svog naciona. No, to zajedništvo žele i globalni predatori pod čizmom njihovih izvršitelja na terenu. I oni žele „zajedništvo“ u vidu pokornog, bezličnog stada balkanskih masa. I upravo je tu problem i ta dijalektička suprotnost, što Balkanski pokret otpora sa svojim idejama nadilazi i suprotstavlja se ne samo toj nametnutoj diktaturi kapitala, imperijalističkom ropstvu, nego i konceptu svijeta tih predatora. Nadilazi se to „zajedništvo“, taj novi fašizam balkanskih naroda pod čizmom NATO okupatora i svih tih banaka. Time će Balkanski pokret otpora već sada kupiti ulaznicu za buduće etiketiranje kao novog terorističkog pokreta.

Da, mi želimo biti teroristi za te marionete globalnog kapitala i globalnih predaora. Da, mi želimo se stopiti i sa tim obespravljenim balkanskim masama. Da mi želimo da u svojim redovima budu svi ti nezadovoljni koji su protiv diktrure kapitala i koji osjećaju tu diktaturu na svojoj koži. Da, mi želimo da budemo dio narastajućeg revolucionarnog pokreta koji vodi borbu za uništenje svijeta diktature kapitala i njegovih novih formi fašizma.

Smrt globalnim predatorima i njihovim slugama!
Balkanskim pokretom otpora!

Jedan “običan” čovjek je napisao – pišite razumljivo i kratko da vas obični ljudi razumiju. Ovaj kratki tekst je posvećen tim običnim ljudima. Ko su oni? Kako da ih definišemo i klasifikujemo u sadašnjem vremenu na ovim prostorima?

Ti obični ljudi su tu oko nas, ali ih od sopstvene muke i svakodnevne nametnute trke sa vremenom ne primjećujemo. Veze solidarnosti je neka viša sila okrutno pokidala i natejrala nas u konc­logor diktature trenutka. Diktature kada ti je samo jedna misao na umu – kako preživjeti, kako platiti sve te račune koji se tako nepogrešivo ispostavljaju; kako negdje doći do koje pare i da na trenutak osjetiš to “zadovoljstvo”, da si dio tog svijeta, jer to je ulaznica i mjerilo svih vrijednosti, da nisi potpuno niko i ništa.

Da, ovo je obraćanje običnim ljudima koji strepe da li će im biti isključena struja, odnosno kada će moći da se ponovo uključe, da zasvijetli! Obraćanje onima koji štede “na sebi” da bi platili kiriju. Obraćanje onima koji sa diplomama mr. i dr. se pitaju o smislu života, kojima nikako nije jasno da su uzalud proćerdali godine. Ovo je obraćanje onima koji redovno idu na biroe rada, jer ako izostanu dobiće neke tačkice i skinuti ih sa evidencije. Ovo je obraćanje onim koji svakodnevno čekaju da im policija zakuca na vrata, jer su nešto morali da otmu, ukradu. Ovo je obraćanje svim onim zaposlenim, poluzaposlenim koji moraju da ćute sa sve više rada, a manje para i pokorno savijaju kičmu, da laskaju i lažu da bi ostali u tom prividu posla i rada. Ovo je obraćanje svim samohranim majkama kojih je sve više i koje znaju šta je dvostruka nepravda i koje se samo svojstvenom ćutnjom iskazuju. Ovo je obraćanje i svima koji bi da pobjegnu i žive u nekim obećanim, a nepostojećim svjetovima, ne shvatajući da su uhvaćeni u mrežu iz koje nema izlaza, sve dok neka druga sila sve to ne pokida.

Upravo tim običnim ljudma poručujemo neprepotentno, nego onako ljudski, iz sopstvene muke. Nisu oni tako moćni kako nam se predstavljaju. Oni su sve moćniji i moćniju ukoliko smo mi sve slabiji i pokorniji. Nema snage u tim njihovim medijima, bankama, policiji… sili vlasti. Ako se to shvati, mi smo već na korak ispred njih. Ali prije svega treba da shvatimo da nismo samo obični ljudi, nepovezana masa, već klasa onih koji se eksploatišu i gaze na sve strane i na razne načine i gdje nema kraja. A ako smo klasa onda znači moramo biti povezani klasnom solidarnošću, kao što su oni solidarni da vode ratove i nemilosrdno pljačkaju svuda po svijetu. Kao što su oni solidarni da prigrabe fašizam kada sve ne ide kako su oni zamislili, i kad im se drmaju temelji njihovih imperija. Da budemo svjesni da imamo moć, i da imamao drugu, neprijateljsku klasu spram nas. I gdje nas istorija uči da treba da je mrzimo ako hoćemo da budemo slobodni ljudi.

Pokažimo malo više te klasne mržnje. Dajmo joj oduška. Nek kulja, jer oni pokazuju kosmičku neosjetljivost spram svih ljudskih patnji, prema svim tim svakodnevnim nepravdama.

Biti dio revolucionarnog pokreta koji želi uništiti taj svijet ropstva zasnovanog na privatnoj svojini, robnoj proizvodnji, diktaturi kapitala je izazov ali i zov za sve one koje mogu reći: “Da, jesam!”

Jedna od heroina savremenog klasnog otpora i samohrana majka izašla je jedne noći na terasu i cijelu noć pušila i razmišljala. Pred zoru je rekla: “Da, ja to mogu!”

Mi želimo da budemo dio svjetskog pokreta pobunjenih masa. Mi želimo da probudimo tu uspavanu klasnu mržnju u nama.
Mir medju narodima – rat među klasama!

Na razvalinama bivše Jugoslavije nastale su državice u kojima su uspostavljeni brutalni oblici kapitalizma. Intenzivno se prešlo na dokidanje preostalih elemenata socijalizma koji su jos postojali u bivšoj Jugoslaviji. Kroz tzv. proces privatizacije ukinuta je tzv. društvena svojina (koja je formalno bila društvena a u suštini u rukama vladajuće biroktratsko­partijske klike) i prešla u ruke nove kapitalističke klase i multinacionalnog kapitala. Ovaj proces je sproveden bez ozbiljnijeg klasnog otpora, uz vojno prisustvo imperijalista (NATO­a) i uz neviđenu propagandu vladajućih elita. Nametnut je neoliberalni mit o privatizaciji i potrebama tzv. tranzicije – evropskih i evroatlantskih integarcija koji nemaju alternative.

Ako se uzme, na primer, Srbija, rezultati ovog procesa su više nego poražavajući:

• sve šira socijalna diferencijacija i polarizacija, osiromašenje najvećeg broja socijalnih grupa, sporo smanjivanje siromaštva (objektivno je oko pola stanovništva na ivici siromaštva ili ispod te ivice), i nastupanje tzv. “socijalnog darvinizma”, sve praćeno cinizmom elita, odnosno neoliberalne kaste (“svaki prelaz u novi sistem neizbežno traži žrtve”, “nema besplatnog ručka” itd.).
• stopa nezaposlenosti ne pada ispod 25%, tako da je skoro 1 milion bez posla, uz manjak kvalifikovane radne snage.
• demografska recesija preti demografskom kolapsu (Srbija je među 10 zemalja u svetu sa najbržim starenjem stanovništva).
• katastrofalna de­industrijalizacija zemlje (najveća među svim bivšim zemljama tzv. realnog socijalizma). Industrija je skoro u potpunosti zamrla, infrastruktura je zastarela ili se sporo obnavlja, dok je multinacionalni kapital uglavnom zanteresovan za preuzimanje telekomunukacija, putne mreže, prenosa energije i energetskih potencijala zemlje i njihovo stavljanje pod svoju kontrolu (npr. Srbija, bolje reći vladajuća klika, je u tišini prodala izvorišta vode, svoj najbogatiji prirodni resurs bez javne rasprave, bez mišljenja javnosti i saglasnosti svojih građana.) Izvoz zemlje je u nesrazmeri sa porastom uvoza koji se pretežno odnosi na trgovinu, finansijsko­bankarstvo, osiguranje, transport, spediciju idr.

Niska produktivnost ne može da pokrije troskove parazitskog državnog aparata. Ogromna prezaduženost kod međunarodmnih lihvarskih institucaja, što je svrstava u red zemalja koje sami imperijalisti označavaju da se nalaze u zoni blizu dužničkog ropstva. Na kraju 2011. godine ukupan spoljni dug Srbije je iznosio 24 milijardi evra, opterećen prosečnom kamatom od pet odsto i da se iznos spoljnog duga neće menjati u narednih deset godina, samoza kamate treba obezbediti 12 milijardi eura, tako da je de fakto ukupan spoljni dug sada oko 36 milijardi eura ili oko 51 milijardu dolara, što znači da je svaki građanin Srbije dužan oko 5.000 eura, ili oko 7.000 dolara. Srbiji je neophodno godišnje izdvajati desetak milijardi evra radi servisiranja spoljnotrgovinskog deficita, pod uslovom da ostvaruje stopu privrednog rasta od 6­ 7% procenata, da nema svetske recesije i da uspe da prevazidje sadašnju negativnu stopu rasta u samoj zemlji.

No, ni u drugim državama nastalim raspadom bivše Jugoslavije situacija nije bolja.

Tako je svaki građanin Hrvatske dužan 11.000 eura, poređenja radi, 11 puta više nego što je bio zadužen svaki građanin nekadašnje SFRJ pre raspada te zemlje ili čak malo više.

Bivša Jugoslavija je bila dužna 20,5 milijardi US dolara 1988., a MMF i Svetska banka su to ocenili prezaduženošću i nisu više hteli odobriti kredite. Danas je ovih šest državica dužno zajedno 186 milijardi i MMF i Svetska banka uopšte na to ne reaguju, već im još oberučke odobravaju kredite.

U uslovima faktičkog dužničkog ropstva, kompradorski režimi su izložili narod i zemlju otvorenoj pljački od strane multinacionalnog finansijskog kapitala i novoformirane kapitalističke klase.

Radnik je u kapitalizmu prinuđen da prodaje radnu snagu da bi preživeo, ili seljak u feudalizmu kao kmet da radi na svojoj zemlji, okovani surovim lancima eksploatacije.

Danas na sceni je tipični princip savremenog neokolonijalizma, gde svetski finansijski kapital prvo uništava uređena država i na njenim ostacima stvara nesmetanu oplodnju kapitala u bilo kom obliku, prisvajajući i uništavajući poput skakavaca sve moguće resurse koji pripadaju nekom narodu.

Sve nacionalne države zajedno sa svojom radničkom klasom, srednjom klasom, pa čak domaćom mafijaškom bandom su podvrgnuti neumitnom diktatu globalnog svetskog kapitala.

Borba protiv dužničkog ropstva, i domaćih lešinara i krvopija naroda, mora uzeti u obzir tu osnovnu činjenicu da su ovi na vlasti samo minorne marionete u globalnim obrčunima tog svetskog kapitala. No, baš zato što su marionete i sluge savremenih kolonizatora, bes obespravljenih masa ne treba da ih ničim poštedi. Naprotiv! Oni treba da su prvi na udaru, ako ništa drugo, da se pokaže kako treba postupati sa svim slugama okupatora.

Dezintegracija jugoslovenskog društva i radničke klase nije ni slučajan niti kratkoročan proces. Ona je, pre svega, uslovljena karakterom društva (poseban tip tzv. real­socijalizma). Drugim rečima, dezintegracija radničke klase je posledica realizovanog koncepta razvoja nametnutog od strane vladajuće klase. Ona je, u isto vreme, i izraz dubokih strukturalnih promena u samom radništvu.

Sa oslobođenjem zemlje od fašizma i pobede socijalističke revolucije bili su stvoreni uslovi i da se kroz proces ubrzane industrijalizacije seljaštvo pretvori u industrijski proletarijat. Međutim, stvranje modernog industrijskog proletarijata nije nikad dovršeno. Jugoslovenski radnik nikada nije postao proleter u smislu shvatanja svog položaja kao « klase za sebe» koja treba da ostvari socijalističko društvo i dovede do ukidanja svih oblika klasnog ugnjetavanja. Formalno, radnička klasa je bila “vladajuća klasa” koja je donosila najvažnije odluke. A stvarno, ona uopšte nije bila u prilici da to postane. Umesto toga desio se proces konstituisanja jedne druge, vladajuće klase, koja je u njeno ime i kroz “radničku” partiju, sindikate i državu nametnula svoje interese. interesima radničke klase i drugih društvenih grupa.

Početkom 60­ih godina Jugoslavija je završila prvu, kvantitativnu, fazu “socijalističke modernizacije”. A glavni procesi su označeni kao deagrarizacija, ekstenzivna industrijalizacija i urbanizacija. Oni su značajno izmenili društvenu strukturu i samo radništvo (pretežno seljačko poreklo, pojava “seljaka­radnika”, tj. žive na selu, rade u gradovima).

Glavni ciljevi tzv. reforme 70­tih. godine bili su dalji razvoj tržišne privrede putem podsticanja inicijative i preduzimljivosti preduzeća i sitnih privatnika, uključivanje u međunarodnu podelu rada, tehnološko osavremenjavanje privrede. Najvažniji “rezultati” tv. reforme su: pad industrijske proizvodnje i zaposlenosti, migracije radne snage van zemlje, seljenje kapitala u nove centre moći – banke, pad realnih ličnih dohodaka, porast inflacije i državnog “ad hoc” intervencionizma u privredu i društvo. Od tada teče intenzivan proces raslojavanja svih socioprofesionalnih grupa zaposlenih u granama koje izvoze, proizvode finalne proizvode, a nalaze se u razvijenijim regionima, i ostalih u granama koje stvaraju hranu, sirovine, ne izvoze a nalaze se u manje razvijenim krajevima zemlje. Time je zacrtana jedna od osnovnih linija sukobljavanja jugoslovenskog radništva. To je olakšalo vladajućoj klasi da se što duže zadrži na vlasti.

Jedan deo radništva otišao je van zemlje. Prema statističkim podacima, odlazilo je demografski i ekonomski vitalno sposobno stanovništvo. Više od polovine imalo je nepoljoprivredna zanimanja. Najviše ih je odlazilo iz razvijenih regiona. Kulminacija odlaska radnistva bila je krajemsedamdesetih godina kao posledica ekonomske krize i neuspeha tzv. privredne reforme, kao i tokom raspada Jugoslavije i ratova na njenoj teritoriji.

Najizrazitiji primer nejednakog tretmana grana privređivanje jeste razvoj poljoprivrede i industrije. Poljoprivredi je namenjena uloga snabdevača industrije sredstvima i radnom snagom. Onemogućen je pristup sredstvima finansiranja. Cene njenih proizvoda najčešće su zamrzavane na ekonomski neopravdano niskom nivou. I sve zato da se stanovništvu obezbedi jeftina hrana, a vladajućoj klasi produži trajanje socijalnog mira. Seljaštvu je ovo donosilo socijalnu nesigurnost, nizak životni standard i isključenost iz odlučivanja u društvu. Njihovi realni dohoci bili su dva do tri puta niži od klasičnih radničkih slojeva.

U zavisnosti u kojoj sredini je zaposlen, čak istog zanimanja, radnik je dobijao 1981. dohodak u rasponu 1: 25. Ovo je postalo povoljna socijalna osnova na kojoj su se širile regionalne nejednakosti.

Podaci o vrsti posla koji obavljaju zaposleni radnici pokazuju da je nerazvijena podela rada, kao i automatizacija proizvodnje. Tako je 1988. godine u privredi više od 40% zaposlenih obavljalo individualan ručni rad. Svaki peti je koristio i mašinu, a automatizovane poslove obavljalo je simbolično malo radnika.

Reforma je inicirana “odozgo” u vreme intenzivnih sukoba u vladajućoj klasi oko podele vlasti. Njena odluka o zaokretu ka “tržištnoj privredi” značila je podelu istog tipa vlasti sa federalnog na republičko­nacionalni nivo. Sama decentralizacija je poistovećena sa demokratizacijom društva, odnosno proglašena jednim od najvećih dostignuća. Radništvo i ostale društvene grupe samo su, gledano u celini, pasivni izvršioci mera koje je donela vladajuća klasa.

Podaci o štrajkovima pre raspada Jugoslavije nagoveštavaju da je radništvo razmrvljeno. Ono nije dostojan protivnik koji bi mogao da ugrozi političke elite. Iako su štrajkovi postali masovniji, bolje organizovani, sa većim brojem učesnika koji se obraćaju organima vlasti, njihovi stvarni efekti su slabiji nego na kraju ‘60­ih godina. Stvarne uzroke nezadovoljstva radnika nisu otklanjali ni jedni ni drugi, a većina radnika nastojala je da sačuva dalji pad realnih zarada i životnog standarda. Nacionalističke elite su u tako razmrvljenom radništvu pronašle saveznika. Ono im je bilo bitno za vođenje nacionalne politike i rata. Tako se raspadalo i radništvo i društvo koje je tek bilo na pragu, na samim počecima istinske modernizacije.

Proces dezintegracije jugoslovenskog radništva je okončan početkom devedesetih godina .Za svega nekoliko decenija jugoslovenska je vladajuća klasa, zbog tipa moći koju je posedovala, koristeći i oblikujući procese raslojavanja radništva, postala klasa “za sebe”. Kad nije uspela da realizuje minimum zajedničkih interesa, ona se i sama rasparčala. Cilj joj je bio – ostati na vlasti i u novim uslovima. Nasuprot nje nije postojao iole značajniji i ozbiljno organizovan protivnik. Radništvo je, na duže staze, bilo “umireno”, razmrvljeno i podeljeno po različitim osnovama (ekonomski, nacionalno, kulturno, verski, regionalno i dr.).

Početkom devete decenije to je bilo više radništvo 19. veka, nego grupa sposobna da postane savremena radnička klasa. Ovo je olakšalo podeljenoj vladajućoj klasi da nađe nove osnove legitimiteta svoga vladanja društvom. Našla ga je u nacionalnom faktoru kao osnovnom integratoru “nacionalnih” državica i “nacionalnih” radničkih klasa.

“Odlazili smo na političke mitinge kao radnici, a vraćali se kao nacionalisti.”

Druga Jugoslavija se raspala u procesu koji je trajao nekoliko decenija. Koreni tog procesa leže u napuštanju osnovnih principa socijalističke revolucije od strane monopola vlasti jedne partije (Savez Komunista Jugoslavije) i uvedenog aspolutizma J.B.Tita. Vlast koju je uspostavila Komunistčka Partija Jugoslavije nakon Drugog svetskog rata joj je dala mogućnost stvaranja temelja socijalističkog društva – nacionalizacija, određeni stepen kolektivizacije i industrijalizacija. Međutim ovaj proces je prekinut i započeo je obrnut proces – postepeni razvoj kapitalizma na stvorenim temeljima socijalističkog društva…

Titov režim je 1948. godine došao u sukob sa komunističkim partijama okupljenih u Internacionalni biro komunističkih partija (IB), tzv. sukob Tito­Staljin, što je prouzrokovalo da Komunistička Partija Jugoslavije krene putem revizionizma osnovnih postavki marksističkolenjinističke teorije. Taj revizionizam se može posmatrati na teorijskom, političkom i ekonomskom planu.

Posle obračuna Tita unutar same partije sa marksistima­lenjinistima (skoro 50% članova partije je iskljuceno iz partije, dok je nekoliko desetina hiljada članova partije proslo kroz zatvore i koncentracione logore), prešlo se na teorijsku reviziju osnovnih postavki marskističko­lenjinističke teorije, pod izgovorom da se želi razviti marksizam sa ljudskim likom. Prvi akt u tome je bio raspuštanje partije kao avangarde proletarijata i njeno pretvaranje u široki savez. Komunistička Partija Jugoslavije je od boljševičkog tipa partije pretvorena u široki savez, dok je u suštini vladala uska klika u okruženju J.B.Tita. Savez Komunista Jugoslavije je pred kraj Druge Jugoslavije narastao na 2,2 miliona članova (10% stanovništva). Partija je bila bez jasne idejne pozicije, sa potpunim teorijskim voluntarizmom, lutanjima i naglim zaokretima, a u osnovi na pozicijama sitnoburžoaskog nacionalizma i malograđanskog idealizma.

Ova organizacija se pretvarala u šaroliki sitem ispraznih floskula i prokalamcija u koje je malo ko verovao. U praksi je članstvo u partiji bilo samo sredstvo za dobijanje posla, odnosno za napredovanje na hijerahijskoj lestvici vlasti. Partija je sprovodila snažnu propagandu opštejugoslovenskog nacionalizma (jugoslovenstvo) kao zamena proleterskom internacionalizmu.

Takva partija je bila pogodno tlo da se u njoj počnu razvijati i ostali vidovi nacionalizama (po federalnim republikama) koji su imali tendenciju stalnog jačanja sa rastom opšte krize u društvu i sa jačanjem sukoba u samoj partiji. Na kraju su se tzv. komunisti pretvorili u obične nacionaliste, šoviniste, a neki su pali na pozicije otvorenog fašizma. Partija se uoči izbijanja sukoba ne teritoriji Jugoslavije raspala, i što je samo ubrzalo izbijanje rata na njenoj teritoriji.

Politički sukob Tito­Staljin je smestio Jugoslaviju izvan tabora ostalih socijalističkih zemalja, što je bila dobra prilika zapadnim imperijalistima da iskoriste ovo renegatstvo jugoslovenske partije u njihovim sukobom sa socijalističkim zemljama i SSSR­om.

Na političkom planu Jugoslavija je, privodno zauzimajući neutralnu poziiju, stala na stranu zapadnog imperijalizma. Ušla je čak tajno u južno krilo NATO­a (Jugoslavija, Grčka i Turska). Istovremeno je svojom ulogom u Pokretu nesvrstanih objektivno tupila oštricu borbe naroda sveta protiv imperijalizma.

Sukob Tito­-Staljin je obilato poslužio zapadnim imperijalistima pa su krenuli da pomažu Jugoslaviju u svakom pogledu: finansijski, vojno i politički. Po svaku cenu se od Jugoslavije želelo napraviti izlog prema ostalim socijalističkim zemljama i tako pokazati prednosti jugoslovenskog socijalizma. Pomoć od zapadnog imperijalizma je bila ogromna. Deo te pomoći vladajuća klika je iskoristila da održi razvoj zemlje i za podizanje standarda stanovništva snadbevajući ga robom široke potrošnje. To je učvršćivalo poziciju samog režima.

Na ekonosmkom planu Jugoslavija je postepeno prešla na tržišnu privredu i otvorila vrata kapitalizmu.

Uvođenjem radničkog samoupravljanja, želelo se napaviti paravan ka birokratizovanom socijalizmu u zemljama tzv. realnog socijalizma.

Ekonomski sistem, takozvano radničko samoupravljanje, uvedeno od strane Titove klike, je državni kapitalizam svoje vrste. To nije državni kapitalizam pod uslovima diktature proletarijata, nego državni kapitalizam pod uslovima diktature birokratsko­kompradorske buržoazije u koju se, kroz delovanje Titove klike, izrodila diktatura proletarijata. Sredstva za proizvodnju pod sistemom radničkog samoupravljanja ne pripadaju jednom ili većem broju kapitalista, nego su u stvarnosti vlasništvo jedne birokratsko­kompradorske buržoazije Jugoslavije novog tipa, koju čine visoki partijski funkcioneri i direktori.

U preduzećima pod tzv. radničkim samoupravljanjem odnos izmedju direktora i radnika je, u stvarnosti, odnos izmedju poslodavca i nameštenika, tj. izmedju eksploatatora i eksploatisanog.

Prema tome, kako stvari stoje, direktori imaju pravo da odrede plan proizvodnje i pravac razvoja preduzeća, da raspolažu sredstvima za proizvodnju, da odlučuju o raspodeli dobiti preduzeća, zapošljenju ili otpuštanju radnika i da preglasaju zaključke radničkih saveta.

Budući da direktori fabrika raspolažu sredstvima za proizvodnju i podelom prihoda preduzeća, njima je moguće, uz pomoć različitih povlastica, da za sebe otimaju plodove rada radnih ljudi. U nekim preduzećima udeo dobiti koji je podeljen na direktore i više službenike bio je četrdeset puta veći od dela koji je pripadao radnicima.

Direktorima preduzeća su date dodatne povlastice, koji im omogućavaju da dolaze do velikih primanja. Podmićivanja, pronevere i krađe su još veći izvor prihoda za direktore.

Sistem novog vida eksploatacije masa ima pre svega za cilj da se podmire ogromni troškovi klike na vlasti, za dodatno jačanje aparata za ugnjetavanje naroda i za plaćanje danka imperijalistima vraćanjem kredita i plaćanjem kamata.

Istovremeno tokom celog ovog perioda u Jugoslaviji dolazi do sve većeg raslojavanja stanovništva i razbijanja radništva kao jedinstvene društvene klase. Zatvaranjem preduzeća ostaju mnogi radnici bez posla, dok broj nezaposlenih ima tendenciju stalnog rasta i mnogi radnici su primorani da svake godine odlaze u inostranstvo u potrazi za poslom.

Sve ove činjenice pokazuju da se u jugoslovenskim preduzećima pod tzv. radničkim samoupravljanjem formirala nova manjinska društvena grupa, koja prisvaja plodove rada većine. Ta grupa je važan deo novoformirane birokratsko­kompradorske buržoazije Jugoslavije.

Treba istaći da proces stvaranja kompradorske buržoazije je postepen i da Titova klika u stvaranju novih klasnih odnosa morala i da sačuva neke osnove socijalističkog društva. Sredstva dobijena od zapadnih imperijalista nisu utrošena za potrebe samo ove klase već su data i za opšte potrebe – školstvo je formalno bilo besplatno kao i zdravstvo. To su tekovine koje, u odnosu na period posle raspada Jugoslavije i uslovima restauriranog divljeg kapitalizma, široke mase u zemljama bivše Jugoslavije i te kako priželjkuju.

Restauracija kapitalizma u Jugoslaviji je za revolucionarni pokret i u savremenim uslovima primer iz koga se može stalno učiti. Zato su neke postavke date od strane drugova iz Kine u brošuri “Da li je Jugoslavija socijalistička zemlja” objavljene 1963. godine u Pekingu i danas dragocene za revolucionarni pokret: „Kada radnička klasa preuzme vlast, tada klasna borba između buržoazije i proletarijata ide dalje, kao i borba za konačnu pobedu između socijalističkog i kapitalističkog puta, a opasnost restauracije kapitalizma je jednako prisutna. Jugoslavija je tipičan primer restauracije kapitalizma.”

• Partija radničke klase može da potpadne pod kontrolu radničke aristokratije, da se izrodi u građansku partiju i postane pomoćnik imperijalizma, ne samo pre preuzimanja vlasti; ona može, takođe, i nakon preuzimanja vlasti biti ovladana novim građanskim elementima, degenerirati ka građanskoj partiji i postati sluga imperijalizma. Savez komunista Jugoslavije je uzorak takvog izrođavanja.
• Restauracija kapitalizma u socijalističkoj državi neće biti uvek uvedena putem kontrarevolucionarnog državnog udara ili imperijalističkom invazijom, nego može biti takođe uvedena kroz izrođavanje rukovodstva te države. Tvrđavu je najlakše osvojiti iznutra. Jugoslavija nam za to pruža tipičan primer.
• Revizionizam je proizvod imperijalističke politike. Stari revizionizam je bio proizvod imperijalističke politike koja se sastojala u kupovini radničke aristokratije i njenom negovanju. Na isti način je nastao i moderni revizionizam. Imperijalizam je samo proširio okvir njegove delatnosti u tom smislu da ne odustaje ni od kakvih troškova, kupujući sebi rukovodeću grupu jedne socijalističke države, kako bi svoju željenu politiku tzv. ”mirne evolucije” sproveli u delo.

Potrebne su bile samo povoljne istorijske okolnosti da taj «jugoslovenski revizionizam» dođe u fazu kada više niko nije bio zainteresovan za održanje Jugoslavije, a što su nacionalisti u partijskim rukovodstvima koristili za izradu projekata u skladu sa svojim uskim interesima. Normalno, ni ulogu imperijalista u tome procesu ne treba zanemariti, mada njihova uloga nije bila odlučujuća u početnoj fazi raspada Jugoslavije. Analiza sadašnje uloge imperijalista ima većiznačaj za sagledavanje korena borbe balkanskih naroda za slobodu od savremenog imperijalističkog ropstva.