Nijedna država na Balkanu nije u tako složenom odnosu spram zapadnog imperijalizma kao što je to Srbija. Ostale države su uglavnom već kapitulirale pred ultimativnim zahtevima zapadnog imperijalizma i njihove vladajuće elite su već prihvatile marionetski status. Problem za političku elitu u Srbiji je kako da prihvati taj marionetski status, a da ne izazove dublje potrese i sukobe u društvu. Da ne izazove i direktno uplitanje ruskih imeprijalista. I reklo bi se da vlast u Srbiji nekako uspeva da “taj brod” vodi u željenom pravcu. A jedan od razloga raspisivanja sadašnjih prevremenih izbora je upravo taj – da se Srbija na velika vrata uvede u EU, a na mala u NATO.
No, ipak se dašavaju neke stvari koje se moraju uzeti u obzir.
Pre svega, politika Beograda se nikada nije odrekla tog velikosrpkog nacionalizma, ma kako se on prikrivao. Nije se odrekla nacionalizma koji je bio glavni akter u razbijanju nekadašnje Jugoslavije. I on će biti prisutan sve do trenutka dok u Beograd (i ostale glavne gradove balkanskih državica) ponovo ne umaršira neka narodnooslobodilačka vojska. On će biti prisutan čak i pod kolaboracionističkom vlašću u službi zapadnog imperijlizma, a što je trenutni interes režima u Beogradu.
Posle poraza u ratovima, militantni velikosrpski nacionalizam je konfuzno krenuo u dva pravca. To je spremnost da se služi zapadnim imperijalistima, prvenstveno iz razloga što se misli da se preko zapadnog imperijalizma mogu ostvariti, na drugi način, ciljevi te politike. Drugi pravac se uhvatio ruskog imperijalizma, koji je u međuvremenu ojačao; tu se vidi šansa da se preko tog imperijalizma povrati Kosovo, a ostvari i šira dominacija.
U Srbiji je trenutno idejni metež gde levičari i fašisti zajedno marširaju protiv NATOa i zapadnih imperijalista, i gde se sa druge strane ne biraju sredstva da se u društvu u Srbiji, ako treba i silom, ojača podanički mentalitet i uguši svaki otpor. Sam režim nije jedinstven, niti ima jasnu strategiju, uglavnom se opredeljujući za čekanje nekog značajnijeg raspleta među velikim silama. U prvom redu između Rusije i zapadnog imperijalizma, mada se uzima u obzir i određeni uticaj i pretenzije turskog regionalnog imperijalizma.
Ruski imperijalisti su odabrali taktiku postepenog suzbijanja zapadnog uticaja u Srbiji otvoreno koristići svoje petokolonaše, koji više i ne kriju da su se stavili u službu ruskih imperijalista. Na tom zadatku značajne uloge se prihvatila Srpska Pravoslavna Crkva kao moćna kleptomanska i reakcionarna organizacija. I čini se da se u toj taktici ruskih imeprijalista neće skoro ništa menjatizbog opšte situacije u kojoj se nalaze, čekajući pogodan moment za agresivniji nastup kako bi se Zapadu onemogućio osnovni cilj – da NATO potčini ceo Balkan.
Zapadni imperijalisti svoje potčinjavanje Srbije vide kroz prostu činjenicu da ona sa svojim kapacitetima ne može, niti želi ostati izolovana od EU i NATO okruženja. No, zbog opšte situacije Zapadu se žuri i on nastupa sve čvršće i zahtevnije, terajući vlast da definitivno Srbiju udalje od “ruskog šinjela”. Međutim, svi ovi odnosi ne mogu se izolovano posmatrati i treba imati u vidu šire procese koji trenutno potresaju Evropu i sam region. Pre svega tu treba uzeti u vidu činjenicu da EU preti raspad, ali i ubrzani proces fašizacije.
Srbija je opet na raskršću kao što je uvek bila pred velikim događajima. Uglavnom je bila na strani pravedne borbe, ali nekada i na strani zločinačke politike.
Bitno je duh otpora naroda u Srbiji okrenuti u pravom smeru, to jest pružiti podsticaj i otporu ostalih balkanskih naroda. Zbog uloge koju je Srbija imala u devedesetim godinama prošlog veka je značajno za ostale balkanske mase da se u njoj javi taj antiimperijalistički otpor koji bi imao tu internacionalističku dimenziju. No, taj otpor se ne može javiti samo u Srbiji, niti u drugim balkanskim državama u krugovima vladajuće elite, čak ni u okviru te humanističke, ni levičarske inteligencije. On može imati oslonac samo u očajnim i osiromašenim masama. Može se javiti samo kod onih kojih su svakodnevno suočeni sa jednom jednostavnom i surovom činjenicom – kako preživeti. Taj duh se pre svega može pojaviti kod sve veće armije nezaposlenih; među armijom formalno zaposlenih koji ne dobijaju skoro ništa ili neku crkavicu; među armijom zaposlenih koji dobijaju nešto ali ih teraju da rade sve više, dok je novca koji dobijaju za sav taj rad sve manje.
To jačanje duha otpora mase Srbije duguju balkanskim narodima zbog svoje velike prošlosti, ali kako bi definitivno poništile tu sramotnu politiku koju je Srbija vodila protiv ostalih jugoslovenskih naroda devedestih godina prošlog veka.
Za klasni otpor antifašističke Srbije! Balkanskim pokretom otpora!
Jugoslavija (Kraljevina SHS) je nastala posle Prvog svetskog rata na razvalinama Austrougarske monarhije i Otomanskog carstva. Sam čin stvaranja jedinstvene državne zajednice i ujedinjenja naroda, posle viševekovnog ropstva je bio istorijski progresivan. Međutim, stvaranje države je ostvareno silom i pod uticajem velikih sila i diktatom nacionalnih buržoazija, u prvom redu srpske buržoazije. Jugoslavija je bila monarhija. Država je imala površinu od 247.000 km2 i brojala 12 miliona stanovnika. Zemlja je bila izrazito mnogonacionalna i stanovništvo su činili: Srbi, Hrvati, Makedonci, Crnogorci, Bošnjaci, Albanci, Mađari, Nemci, Romi, Turci, Rumuni, Slovaci, Bugari… Klasna struktura društva je oslikavala duboko seljačku zemlju sa početnim oblicima kapitalističkih odnosa. Seljaštvo je činilo skoro 9,5 miliona stanovnika i na selu su još vladali feudalni i polufeudalni odnosi. Seljaštvo je bilo u najamnom položaju i živelo u izrazito siromašnim uslovima sa visokom stopom smrtnosti. Nepismenost je se kretala oko 70% dok je bilo krajeva i sa preko 90% nepismenih.
U zemlji je započeo proces industrijalizacije ali se on odvijao dosta sporo i novonastala država je po industrijskoj proizvodnji bila jedna od najnerazvijenijih zemalja Evrope. Država je bila otvorena za prodor stranog kapitala koji je ubrzo zagospodario glavnim privrednim resursima. Radništvo je još bilo malobrojno, bez ikakvih prava, surovo eksploatisano i živelo je po perifieriji gradova u najvećoj bedi. Od samog njenog nastanka, Jugoslaviju je potresalo nerešeno nacionalno i socijalno pitanje. Pod uticajem Oktobarske revolucije dvadesetih godina se javljaju seljačke pobune i prvi radnički štrajkovi, ali su oni krvavo ugušeni.
Stvorena je Komunistička partija, koja je, posle prvobitnog legalizma i uspeha u narodnim masama, stavljena van zakona i zabranjena. Njeni članovi su hapšeni i osuđivani na dugogodišnje robije. Partiju su potresali stalni frakcijski sukobi i nejedinstvo. U novostvorenoj državi faktički su bila priznata samo tri naroda – Srbi, Hrvati i Slovenci, što je izazivalo duboko nezadovoljstvo i otpor ostalih naroda, u prvom redu Makedonaca, Albanaca, Crnogoraca, Bošnjaka, ali je svaki otpor nasilno gušen. Između vladajućih nacionalnih buržoazija (srpske, hrvatske i slovenačke) trajala su stalna trvenja i sukobi, a i spremnost da se dogovaraju na račun drugih naroda. Sprovedena je kolonizacija čiji cilj je bio da se asimiluju manjinski narodi, i spreče međunacionalne tenzije u zemlji.
Nastojeći da ublaži zaoštrene odnose na selu i spreči izbijanje «agrarne revolucije», režim je krenuo u sprovođenje agrarne reforme. Međutim, zbog kompromisa sa krupnim zemljoposednicima, kao i trajanje reforme koje je proteklo u periodu od skoro dvadeset godina, efekti reforme su bili mimimalni. Agrarnom reformom nisu bili obuhvaćeni manjinski narodi.
Zbog pretnje izbijanja međunacionalnih sukoba i raspada zemlje, kralj zavodi tridesetih godina brutalnu dikataturu. Međutim, ni to nije umanjilo međunacionalne i socijalne tenzije. Pred Drugi svetski rat započinje otvorena fašizacija režima, a raste i ugled Komunističke partije. Izbijanjem Drugog svetskog rata Jugoslavija se raspala zbog naraslih unutrašnjih protivrečnosti i nesposobnosti da se odupre nadmoćnijem fašističkom osvajaču.
Zemlja je okupirana i podeljena između fašističkih sila. Uspostavljeni su kvislinški režimi, a nacionalistički pokreti (ustaše, četnici i drugi) vršili su masovne zločine nad pripadnicima drugih naroda kao i nad antifašistima. Komunistička partija Jugoslavije ubrzo donosi odluku o dizanju ustanka i započinje oružanu borbu. Stvara se partizanski pokret. Partizanski pokret su podržali svi jugoslovenski narodi zato što je predstavljao istinsku patriotsku snagu koja se borila protiv okupatora, za oslobođenje zemlje, i što je u osnovi ispravno postavio razrešenje dva osnovna problema jugoslovenskog društva: rešenje nacionalnog pitanja izgradnjom zajednice ravnopravnih naroda i socijalnog pitanja, u prvom redu seljačkog, stvaranjem društva bez najamnog rada. Seljaci su u partizanskom pokretu videli priliku da se oslobode feudalnih odnosa, dok su radnici videli borbu za ostvarenje pravednijeg socijalnog društva. Delovi inteligencije su podržali pokret, jer su bili na strani antifašizma. Žene su masovno podržale partizanski pokret jer su u njemu videle način za oslobođenje od patrijarhalnih stega. Partizanski pokret je posle strahovitih borbi narastao u najznačajniji pokret optora u Evropi. Pokret je na početku 1941.g. brojao nekoliko hiljada boraca, da bi pred kraj rata narastao na pokret od 800.000 boraca. Uz pomoć sovjetske Crvene armije partizanski pokret je oslobodio zemlju, proterao fašističke okupatore i njihove saveznike. Zemlja je bila razorena, a gubici u ljudstvu su bili ogromni – stradalo je preko milion stanovnika. Nova vlast je proglasila republiku, zabranila povratak kralju u zemlju, obračunala se sa fašističkim saveznicima i krenula u obnovu zemlje. Uspotavljeni su osnovi socijalizma putem nacionalizacije industrije, a na selu je počela kolektivizacija. Ukinuti su svi ostaci feudalizma, a počela je ubrzana industrijalizacija zemlje. Ubrzano se obnavaljaju gradovi, opismenjava se narod, žene stiču ravnopravnost i vrše se masovni javni radovi. Komunistička partija, koja je faktički držala svu vlast, imala je široku podršku naroda.
Usled sukoba na liniji TitoStaljin, Komunistička partija Jugoslavije se podelila. Tito je uz pomoć policije i vojske uspostavio dikataturu uske partijske klike. Jugoslavija je u blokovskom podeljenom svetu bila prilika za zapadne imperijaliste da ojačaju svoje pozicije. Jugoslavija je pomognuta ogromnim kreditima i materijalno. Zemlja je preplavljena robom široke potrošenje i od nje je pravljen “izlog prema Istoku” kako bi se predstavile prednosti jugoslovenskog tipa socijalizma u odnosu na tzv. realni socijalizam u Sovjetskom Savezu i ostalim istočnoevropskim zemljama. Među stanovništvom se ubrzano razvijao potrošački mentalitet.
Elementi kapitalističke ekonomije se uvode u industriji i na selu, dok se ubrzava i migracija seoskog stanovništva ka gradovima.
Šezdesetih godina jugoslovenska privreda zapada u krizu, što se pokušalo rešiti tzv. reformom koja nije dala rezultate, dovela je do naglog raslojavanja i nezaposlenosti. Režim je ovu krizu pokušao rešiti izvozom radne snage na zapadna tržišta. To je dovelo do odlaska stotine hiljada radnika u Zapadnu Evropu i Australiju. Ovaj potez režima je donekle ublažio krizu i omogućio je znatan priliv deviza režimu iz inostranstva koje su slali radnici u zemlju. Sa zaoštravanjem ekonomske krize, opštejugoslovenski nacionalizam kao posledica revizionizma Saveza Komunista Jugoslavije dovodi do jačanja nacionalističkih tendencija u samimjugoslovenskim federalnim republikama, što vodi i jačanju republičkih partijskih birokratija koje su postali glavni inspiratori i zaštitnici nacionalizma. Da bi sprečio produbljivanje kriza i raspad Jugoslavije, Titov režim sedamdesetih godina od Jugoslavije faktički pravi konfederaciju, tako da njene republike u suštini imaju skoro sve atribute samostalnih država.
Posle Titove smrti je politička i ekonomska kriza eskarlirala. Pošto je slabila uloga i sam značaj Jugoslavije u nadmetanju zapadnog imperijalizma i sovjetskog socijalimperijalizma, došlo je do pooštravanja ekonomskih zahteva od strane zapadnih imperijalista. Međunacionalne tenzije su dostigle vrhunac i političke biroktatije po republikama su ušle u otvorene sukobe. Savez Komunista Jugoslavije se raspao, a kao najjači nacionalizam (šovinizam) se pokazao velikosrpski koji je imao prednost u ljudstvu, resursima i što je vojska, do tada opštejugoslovenska, stala na njegovu stranu. To je dovelo do ratova na teritoriji bivše Jugoslavije i njenog raspada. Površina Jugoslavije je iznosila 256.000 kvadratnih kilometara i tada je imala 23 miliona stanovnika.
Može se zaključiti da osnovni uzroci raspada Jugoslavije leže u: napuštanju izvornih principa socijalističke revolucije i restauracije kapitalističkih odnosa, pobedi nacionalizma u revizionističkoj partiji i njene nesposobnosti da reši ekonomsku krizu koja je eskalirala u otvorene političke sukobe.
Jačanje velikosrpskog nacionalizma je dovelo do jačanja nacionalističkih pokreta u drugim republikama, posebno u Hrvatskoj. Rat koji je velikosrpski nacionalizam vodio na razvalinama Jugoslavije je doveo do velikog stradanja njenih naroda i masovnih zločina, (ubijeno je preko 120.000, dok je proterano i raseljeno više od million stanovnika).
Zapadni imperijalisti se nisu posebo mešali u sukobe u Jugoslaviji sve do trenutka dok rat nije zapretio njihovim interesima – da bi se rat iz BIH mogao preliti na Kosovo i zahvatiti ceo Balkan. Tada su zapadni imperijalisti intervenisali vojno u BiH i primorali nacionalističke lidere da potpišu mir. Posle izbijanja novih sukoba na Kosovu i pokušaja da se silom slomi otpor albanskog naroda, NATO je bombardovao Srbiju, primorao na vojnu kapitulaciju režim u Srbiji i uspostavio svoje baze i na teritoriji BiH, Kosova i Makedonije.
Na prostoru bivše Jugoslavije uspostavljeni su režimi duboke zavisnosti od stranog multinacionalnog kapitala. Slovenija i Hrvatska su ušle u NATO, BiH se jos nije stabilizovala kao jedinstvena država, Makedonija je u stalnim previranjima, Kosovo pod protektoratom, Crna Gora u podaništvu, dok Srbija nastoji uspostaviti čvršće vojne i ekonomske veze i sa zapadnim i sa ruskim imperijalistima. Nacionalističke tendencije još nisu splasnule i podgrejavaju se u zavisnosti od potreba elita, a i spolja. Ekonomije se nalaze u vrlo teškom stanju i otvoreno se komadaju prirodni i privredni resursi zemalja bivše Jugoslavije od strane novouspostavljenje kapitalističke elite, a sve više od strane finansijskih institucija multinacionalnog kapitala. Neprestano se vodi poziciona borba imperijalista – u prvom redu SAD, Rusije, EU, a u poslednje vreme prisustvo pokušavaju ostvariti i Turska i Kina.
Narodne mase su bačene u totalnu zavisnost, sa stalnim uskraćivanjem ekonomskih, socijalnih i političkih prava.
Stvoriti revolucionarnu partiju i revolucionarni pokret je nešto što se dešava u relativno rijetkim trenucima nekog društva. Potrebno je da prođu decenije prije nego što se stvore potrebni uslovi i u masama sazri potreba da se prihvati jedna revolucionarna organizacija koja je spremna na direktni sukob sa klasnim neprijateljem; koja je spremna na obaranje nepravednog i potpuno nehumanog sistema, odnosno koja je spremna za borbu protiv diktature kapitala, ma gdje se ona sprovodila i u ma kakvim oblicima.
Svijest o potrebi da se odbaci sistem kapitalizma je prisutna i u masama na Balkanu. I ta svijest je sve prisutnija jer su posljedice kapitalizma sve pogubnije. Međutim, ta svijest je još zatrpana raznim naslagama, od nacionalizma, moćno propagandno nametnute neoliberalne ideologije, do religiozne zatucanosti, patrijarhata. To je posljedica i straha snaga koje se protive diktatutri kapitala zbog njegove navodne snage, i koje idu linijom kapitulantstva i reformizma.
Naš stav je da sadašnji imperijalizam na prostoru Evrope koristi i fašizam i reformizam kao pogodne oblike svijesti koje se nameću obespravljenim masama. Fašizam, kao staro oprobano sredstvo odbrane diktature kapitala, uvijek kada taj svijet zapadne u narasle protivrječnosti. Ovog puta je to radi zaštite EU od raspada, migranata, terorizma, evropskih vrijednosti itd. Reformizam je potreban da slabi to naraslo klasno nezadovoljstvo u masama i tupi oštricu tog nezadovoljstva kako ih revolucionarne organizacije ne bi povukle na svoju stranu.
Naš stav je da su fašizam i reformizam dvije tendencije u službi kapitala – jedna krajnje radikalna sa svojim najreakcionarnijim i najšovinističkijim stavovima, radi očuvanja temelja same diktature kapitala, dok druga krajne popustljiva spram te diktature, kako bi se tupila oštrica nezdovoljstva masa, da ne budu radikalne.
No, nije potrebno biti samo okrenut protiv fašista i reformista. Jedna revolucionarna partija mora zadobiti povjerenje masa. A povjerenje mase se zadobija samo na jedan način – borbom. Istinskom borbom za interese obespravljenih. Ta borba može imati i treba da ima desetine različitih formi, ali uvijek mora biti u svim tim oblicima borbena, a ne kapitulantska, mobilizatorska a ne statična, optimistična i okrenuta budućnosti a ne bavljenjem prošlošću. Samo borbom na ulici, u akcijama i upornim radom i principijelnom pozicijom, kao hrabrim držanjem pred klasnim neprijateljem, stiče se to povjerenje.
Mi želimo jednu takvu partiju koja će biti dio šireg pokreta, prije svega na Balkanu, kao dio Balkanskog pokreta otpora. Sam taj naziv jasno govori da je taj pokret okrenut protiv imperijalizma i porobljavanja balkanskih naroda, kao i protiv marionetskih režima. Jasno je da tajpokret može da se temelji na jedinstvu svih onih koji su obespravljeni – klasno, nacionalno i rodno. No, isto tako smo svjesni da je moguće da mase prihvate u sadašnjem odnosu klasnih snaga i fašističku ideologiju ili religiozni fundamentalizam, pogotovo u formama koje će odgovarati krupnom kapitalu.
Taj Balkanski pokrtet otpora je faktički već formiran u svijesti masa. Negdje je čak prisutan u praksi kao u Turskoj, gdje se stepen klasne borbe diže svakog dana na viši nivo. Treba samo radikalnim potezima i na prostorima ostalog Balkana otvoriti mogućnost za eskalaciju te energije nezdovoljnih masa koja je već progovorila pobunom u BiH, Grčkoj, a koje je danas toliko prisutna i u nezadovoljstvu albanskih masa i masa u Srbiji. Zato je naš cilj da jačamo taj pokret i slijedimo liniju koju već krče revolucionarne organizacije koje su na višem stupnju klasne borbe.
Mi želimo partiju koja nije javna za klasnog neprijatelja niti priznaje njegove forme političkog vladanja masama. Partiju koja je otvorena za klice novih oblika odlučivanja i u kojoj su bespoštedna kritika i samokritika osnovni pincipi u njenom razvoju. Partiju koja razvija nove oblike političkog organizovanja i izraz je direktne demokratije, kao i najviših oblika samodisciplinovanog organizovanja…
Mi ne krijemo naše političke ciljeve – srušiti diktaturu kapitala, odnosno marionetske režime i povesti borbu za oslobađanje balkanskih naroda od imperijalizma.
Mi ne krijemo naše metode borbe i oni će zavisiti od naše snage, snage klasnog protivnika i uslova u kojima budemo djelovali. Naš cilj je svijet bez kapitala. No, mi smo takođe svjesni da rušenje tog svijeta ne zavisi od nas, nego od širih istorijskih procesa. Naša uloga je da pomognemo uništenju tog nepravednog svijeta.
Mi ne obećavamo ništa obespravljenim slojevima. Obznanjujemo samo naš opšti cilj za koji se svim srcem borimo i koji je iznad svih ostalih parcijalnih ciljeva, a to je ukidanje privatne svojine.
Da, to je naš osnovni i krajnji cilj – ukinuti privatnu svojinu! Mi se za to borimo!
Aktivisti Partije rada su izveli akciju solidarnosti sa političkim zatvorenicima u Španiji. Članovi internacionalnih brigada u Rožavi, uhapšeni su u Španiji zbog svog učešća u borbi protiv ISISa. 26. januara policija je pretresla najmanje 11 stanova i radnih mjesta, u više gradova. U pritvoru je zadržan drug Roberto Vaquero, član PML (RC), pod optužbama za saradnju sa terorističkim organizacijama. Ovim revolucija u Rožavi pokazuje svoj uticaj i u Španiji, strah koji prelazi granice Bliskog Istoka.
Primjer intenacionalne borbe u Rojavi i oživljavanje duha španskih internacionalnih brigada je nešto novo što budi nadu u ponovno jačanje internacionalne solidarnosti, a koja je toliko potrebna i podeljenim balkanskim masama.
Sloboda za političke zatvorenike! Sloboda za Roberta! Solidarni sa borbom internacionalne brigade!
Aktivisti Partije rada su nastavili propagandne aktivnosti kao izraz solidarnosti sa pravednom borbom kurdskog naroda za svoju slobodu. Ujedno su te aktivnosti i znak podrške jedinstvu kurdskog i turskog revolucionarnog pokreta.
Ovaj put je izvedena propagandna akcija ispred turske ambasade u Beogradu.
Ćutanje pred terorom turskog režima nad kurdskim narodom je kapitulacija pred najezdom fašizma ne samo u Turskoj, nego i u Evropi kao i na Balkanu. To ćutanje i sama kapitulacija je diktirana ciljevima imperijalista (SAD, Evrope i Rusije), koji u ostvarenju sopstvenih interesa više ne prezaju ni od čega. Pravo na upotrebu sile, dogovaranje na račun drugih naroda, masovni zločini i razaranja za njih su nešto što se podrazumijeva; stoga ti globalni teroristi više ne osjećaju potrebu da se pravdaju bilo kome. I zato je ćutanje pred ovakvom politikom globalnih terorista ne samo izraz licemerja ili kukavičluka, nego i stajanje na stranu tih modernih fašista i zlikovaca.
Ne ćute svi, mnogi dižu svoj glas otpora takvoj politici turskog režima. Dižu glas u samoj Turskoj, otpor je sve veći. Otpor stiže ne samo od revolucionarnih organizacija nego i od svih slobodoumnih ljudi i potlačenih slojeva…
Najnovije objedinjavanje turskog i kurdskog revolucionarnog pokreta je posledica potrebe da se opstane pred naletom brutalne sile turskog režima, ali i direktna posledica samih istorijskih procesa.
Od snage revolucionarnog pokreta u Turksoj, Kurdistanu i na Bliskom Istoku zavisiće i brzina stvaranja revolucionarnog pokreta na Balkanu a to znači i sudbina samog Balkanskog pokreta otpora. Zato je zadatak svih onih koji sebe nazivaju ljevičarima da se jasno odrede prema borbi turskih i kurdskih revolucionara i da se svrstaju. Oni koji budu ćutali, bavili se “važnijim” temama i ne budu preduzimali ni minimum aktivnosti kako bi podržali ovu borbu i time stvarali uslove za jačanje Balkanskog pokreta otpora, već su se svrstali. Drugim rečima, oni stoje na suprotnoj strani barikade.
Živelo jedinstvo trurskog i kurdskog revolucionarnog pokreta! Za Balkanski pokret otpora!
Malobrojnost antifašista ispred Višeg suda u Beogradu povodom rehabilitacije Nedića, i njihovo prateće farsično natpevavnje sa fašističkom ološi, pokazuje svu snagu, odnosno nemoć, malobrojnih levičarskih grupa u Srbiji.
Bez odlučne klasne borbe protiv diktature kapitala i potpune kolonizacije Srbije od strane imperijalista, a ne samo protiv rehabilitacije fašista iz Drugog svetskog rata kao i zločinaca i politike iz devedesetih godina prošlog veka, ne može se očekivati ni jačanje antifašističkog pokreta. Upravo je sam sistem restauriranog kapitalizma i repatrijarhalizacije, uz zdušno prihvatanje marionetske vlasti da služi imperijalistima, stvorio pogodan okvir za jačanje fašizma u Srbiji.
Antifašizam je u svojoj biti internacionalni, a pre svega klasni pokret svih obespravljenih.
Juče, 8. marta, žene su izašle na ulice Sarajeva, Podgorice, Zagreba, Beograda da simboličkim maršom izraze svoj protest protiv kapitalističkog eksploatatorskog sistema koji udružen sa patrijarhatom dovodi do sve veće obespravjenosti žena širom sveta.
Sve teži uslovi života teraju na aktivniji otpor, tako da se može primetiti da je ovo jedan početak otklona od dosadašnje prakse. Ubeđeni smo da će sve veća masovnost, borbeniji nastup i veća zastupljenost proleterskih slojeva ove marševe pretvoriti u ozbiljniju silu suprotstavljanja diktaturi kapitala i patrijarhatu.
Neka nas ovaj dan podseti na nastavak teške borbe žena širom sveta za opstanak, pod napadom patrijarhalnog sistema koji je ujedinjen sa najrazvijenijom i najsurovijom kapitalističkom fazom – imperijalizmom. Radna snaga žena, njihova tela i identiteti su danas, u doba imperijalizma, eksploatisani do krajnjih granica. Bez obzira na klasni položaj žene, etničko poreklo, ideologiju, životno doba i veroispovest, patrijarhat ih pozicionira kao drugi pol i ujedinjuje ih pod identitetom žena. Po bilo kom osnovu da su žene eksloatisane, ovo im je zajedničko: sve osobine dobrog roba se veličaju, dok se svi kvaliteti slobodne žene marginalizuju.
Naša zastava je zastava žena koje su gradile barikade Pariske komune, boljševika koje su širile plamen revolucije; žena koje su stajale uspravno protiv nacističkih armija i fašisitčkih puščanih cevi; žena radnica u štrajkovima i na radničkim barikadama; žena majki gladnih usta i prkosnih pesnica; žena umetnica i žena koje nam ostaviše slavnu istoriju otpora i oružje za sve sadašnje i buduće bitke.
