Suočeni sa eskalacijom agresije Sjedinjenih Američkih Država protiv naroda širom sveta, dužni smo da ujedinimo snage suprotstavljene njihovom permanentnom “globalnom ratu protiv terorizma” i da razvijemo snažni antiratni pokret koji će izraziti solidarnost s otporom koji ti narodi pružaju. Balkanske zemlje nalaze se pod NATO okupacijom i duboko su umešane u nepravedni rat koji se vodi u Iraku i Avganistanu, učestvujući u njemu svojim kontingentima koji služe kao pomoćni odredi američkim i drugim NATO trupama, pružajući logističku podršku i obezbeđujući vojne baze na svojoj teritoriji. Privrede balkanskih zemalja izložene su lavini neoliberalnih mera koje diktiraju imperijalističke sile. Takvi procesi nužno vode do pogoršanja uslova života stanovništva, daljeg urušavanja privrede i pustošenja prirodnih resursa, a čitav Balkan postaje sve zavisniji od multinacionalnog kapitala. NATO služi da silom osigura tu ekonomsku zavisnost.
Kapitalistički plaćenici koji čine marionetski režim u Srbiji prilagodili su ciljeve zločinačke Miloševićeve politike novim uslovima, učestvujući u podsticanju tihog razdora među balkanskim narodima, čime služe imperijalističkoj politici koja se zasniva na principu “zavadi pa vladaj”. Bez obzira da li potiču iz “reformskog” ili “patriotskog” bloka, oni će nastaviti da služe imperijalističkim gospodarima, rasprodajom preostalog društvenog bogatstva i integracijom u kapitalističke vojnopolitičke strukture. Pristupanje Srbije NATO programu “Partnerstvo za mir”, obučavanje i slanje vojnih jedinica u Avganistan, otvaranje Kancelarije NATO u Beogradu i sprovođenje sporazuma o tranzitu NATO snaga kroz Srbiju, pokazuju kako ovaj režim ne samo da tlači narod Srbije, već pruža i podaničke usluge silama novog globalnog fašizma.
Pokažimo da u Srbiji postoji otpor globalnom imperijalističkom teroru nad narodima sveta! Protestujmo protiv prolaska NATO trupa kroz Srbiju!
Predsednik SAD Džordž Buš je u obraćanju naciji izrekao veliku istinu: “Bezbednost SAD zavisi od ishoda borbi na ulicama Bagdada”. Ova misao u suštini otkriva sadašnju poziciju imperijalizma i SAD. Očito je da SAD više nisu u stanju da vode operacije na sve širem frontu otpora naroda sveta i da se u započetom Trećem svetskom ratu imperijalizma protiv naroda sveta pozicija SAD kao neprikosnovene sile sve više dovodi u pitanje. Zato ubrzano insistriranje na proširenje NATO ima višestruki značaj za učvršćenje pozicija imperijalizma. Pre svega, uvlačenje zemalja pod okrilje NATO je svojevrsni čin okupacije i vid neokolonijalizma. Zapadni imperijalisti time ostvaruju: zaposedanje teritorija bez borbe; nesmetanu eksploataciju prirodnih bogatstava; pokušaj ostvarivanja strateških prednosti u nadmetanju sa drugim imeprijalističkim zemljama, poput Rusije i Kine; dolazak do žive sile – topovskog mesa za vođenje permanentnog rata; lakše gušenje narodnog otpora i učvršenje marionetskih režima. No, pored ovih razloga, glavni razlog za vođenje ovakve imperijalističke strategije jesu ubrzani pokušaji učvršćivanja pozicija istorijski prevaziđenog društva, kojeg su mase odbacile u svetskim razmerama. Zato je suprotstavljanje uvlačenju zemalja pod okrilje NATO od suštinskog značaja za svaku revolucionarnu partiju i revolucionarni pokret. Odnos prema Trećem svetskom ratu jeste ona linija po kojoj se partije dele i svrstavaju, i određuju svoju budućnost. To je ona linija podele na kojoj su se našle i sve partije pred Drugi svetski rat, sa zahtevom izgradnje antifašističkog fronta pred naletom tadašnjeg fašizma u Evropi.
Zbog nemogućnosti SAD i ostalih imperijalista da se suprotstave sve većem otporu masa u svetskim okvirima, i zbog sve veće njihove potrebe za novim vojnicima i za sigurnom rezervom, pitanje odnosa prema Trećem svetskom ratu za revolucionarni pokret će dobijati na značaju iz dana u dan. Zadatak revolucionarnih partija jeste da vojnike u službi imperijalizma na teritoriji svog delovanja tretiraju kao neprijateljske i tako se odnose prema njima, a da taktiku borbe prilagođavaju konkretnim okolnostima u kojima deluju. Partija rada je već iznela svoj stav da balkanski narodi treba da izgrade snažan antiimperijalistički pokret, a da borba za povlačenje NATO sa Balkana mora biti priroritet ciljeva tog pokreta. Svaku oružanu silu balkanskih zemalja na strani NATO u njegovom suzbijanju antiimperijalističkog pokreta na Balkanu, treba tretirati kao kolaboracionističku vojsku, to jest, kao legitimni cilj u borbi.
Druga linija fronta revolucionarne borbe koja se sve više otvara na prostoru Severnog Kurdistana i Turske od neprocenjivog je značaja za dalje jačanje revolucionarnog pokreta u celom svetu. Akcija koje turski fašistoidni režim preduzima protiv jačanja revolucionarnog pokreta u Turskoj potvrda je da dugogodišnja borba i žrtve koje su podneli turski i kurdski revolucionari, u povoljnim istorijskim okolnostima počinju da daju rezultate.
Rasplamsavanje oružanih akcija i narodnog otpora na teritoriji Turske će biti od velikog značaja za poraz imperijalizma, davaće podsticaj novom valu borbe naroda u celom svetu i uticaće na prilaženje masa revolucionarnim pokretima. Partija rada sa divljenjem gleda na razvoj revolucionarnog pokreta u Turskoj i ubeđena da će drugovi iz Marksističkolenjinističke komunističke partije Turske/Severnog Kurdistana (MLKP), Partizana, Maoističke komunističke partije (MKP) i drugih partija znati da prilagode borbu trenutnim okolnostima i još više ojačaju svoje pozicija u turskom i kurdskom narodu.Partija rada se solidariše i pruža podršku drugovima i drugaricama iz MLKP da sitraju pred najnovijim naletom represije od strane turskog režima. Takođe, Partija rada je mišljenja da male partije i grupe u pozadini frontova, a to su one koje deluju i u balkanskim zemljama, treba da ubrzaju izgradnju jedinstvenog antiimperijalističkog pokreta Balkana. To bi značilo davanje podrške drugovima u Turskoj i Severnom Kurdistanu i, u perspektivi, vodilo postepenom podizanju nivoa borbe na teritoriji celog Balkana.Već stvorene organizacije u Grčkoj, Bugarskoj, Srbiji i Albaniji treba da prednjače u ostvarenju ovog zadatka i tome daju odlučni doprinos.
Pokret “Samoopredeljenje” (“Vetëvendosje!”) koji deluje među albanskim masama na Kosovu nalazi se na svojoj istorijskoj prekretnici. Dobro postavljeni ciljevi: borba za nezavisnost Kosova kako od srpske dominacije tako i od čizme novih imperijalističkih kolonizatora, kao i borba protiv onih “koji piju znoj narodu Kosova” treba da uhvate dublje korene u albanskim masama. Istorijske okolnosti idu na ruku ovom pokretu. To su, pre svega, spremnost na uspostavljanje formalne nezavisnosti Kosova pod protektoratom imeprijalista i sve veće raslojavanje i zaoštrenost socijalnih prilika u kosovskom društvu. Činjenice koje se tiču ovog poslednjeg, dovoljno jasno govore same za sebe. Prema podacima Kosovskog odbora za zaštitu ljudskih prava, više od 50% stanovnika Kosova je siromašno, a stopa krajnjeg siromaštva je sa 15% povećana na 18%. U porastu je i broj samoubistava, koja su bila relativno retka na Kosovu do 1999. godine. Preko 43.000 porodica dobija socijalnu pomoć u iznosima od 40 do 60 evra od Ministarstva za rad, a više od 50% radnog stanovništva je nazaposleno. Međutim, i pored ovakvih socijalnih preduslova za vođenje političke borbe, treba imati u vidu da će masovni pokret za dosledno samoopredeljenje imati snažne protivnike kako u marionetskom režimu na Kosovu i vojnom kontingentu imperijalističkih snaga, tako i u režimima u susedstvu koji će nastojati da pomažu gušenje ovog i sličnih pokreta. Stoga je pred “Samoopredeljenjem” dug put koji neće biti nimalo lak. Svaki izolacionizam, avanturizam i neizgrađena jasna internacionalistička pozicija prete ovom pokretu da doživi neuspeh u ostvarenju postavljenih ciljeva. Partija rada veruje da će “Samoopredeljenje” svoju borbu podići na viši nivo, i uz bolju organizaciju i saradnju sa ostalim grupama koji će u perpektivi jačati na Balkanu, povesti albanske mase na Kosovu ka ostvarenju svojih istorijskih ciljeva.
Akcije manjeg dometa, koje sprovode Partija rada i duge revolucionarne grupe, naznake su da se u situaciji učvršćivanja kapitalističkog poretka u Srbiji, sve većeg vojnog prisustva imperijalizma i multinacionalnog kapitala, te razbijenosti i dezorijentisanosti radničke klase, treba odlučnije suprotstavljati kako predstavnicima snaga organizovanog fašizma, tako ikapitalističkom režimu i svim vidovima prisustva imerijalističkog porobljavanja, pre svega onog koji sprovodi NATO. Iza nas faza otpora ratu i fašističkom divljanju na jugoslovenskom prostoru, a pre svega Miloševićevoj šovinističkoj politici. Razvile su se nove okolnosti koje zahtevaju nove odgovore od revolucionarnih partija i grupa. Malobrojnost i nedovoljna snaga ovih partija i grupa ne može biti opravdanje za nedovoljnu odlučanost u suprotstavljanju klasnom neprijatelju. Partija rada je uvek bila na pozicijama zalaganja za akciono jedinstvo svih grupa koje imaju jasnu klasnu poziciju, antiimperijalistički karakter i nedvosmisleno se suprotstavljaju nacionalizmu i fašizmu na prostoru bivše Jugoslavije. Sve veća beda, poniženje i nesloboda u kojim se nalaze potlačene mase iziskuju i adekvatan otpor. Potlačene mase će u onima koji se dokažu kao revolucionari prepoznati istinske borce za oslobođenje od sve veće dominacije imperijalista i domaćih krvopija, koji će se obračunati sa svim oblicima etničkog fašizma i povesti mase sa jugoslovenskih prostora da zajedno sa narodima Balkana izgrađuju novo društvo socijalne pravde, nacionalne ravnopravnosti i ljudske slobode.
