PR je za revoluciju. Kako?
Revolucija je čin promjene vladajućeg klasnog odnosa. Ona se dešava kada su protivrječnosti društva dostigle takav stepen suprotnosti, da je revolucija jedini izlaz. Zato je i parola PR – Jedino revolucijom! PR smatra da se suprotnosti u društvu zaoštravaju i stalno gomilaju, i da je jedino revolucija izlaz da se te protivrječnosti razreše i da krenemo ka novim i pravednijim društvenim odnosima. Sve ostalo je prazna priča.
No, revolucije se ne dešavaju svaki dan i više imamo neuspjelih revolucija, odnosno ugušenih pokušaja revolcija, nego uspješnih. Za revoluciju su potrebne istorijske okolnosti i one su nešto presudno. I PR smatra da su te istorijske okolnosti ponovo na “dnevnom redu” na prostoru Balkana, odnosno da diktatura kapitala pokazuje svoju nemoć i svoju okrutnost, da se masa nezadovoljnih i obespravljnih povećava, a da imperijalisti vode međusobnu borbu za prevlast, da zavađaju narode i podržavaju političke elite na vlasti. Te političke elite su njihove sluge i činovnici krupnog kapitala i one služe, ne samo da omoguće nesmetanu pljačku pojedinih zemalja od tog globalnog kapitalizma, nego i za pljačku naroda od strane domaćih kapitalista.
Lako je reći revolucija, ali kako je izvesti? Istorija svih revolucuija nas uči da je za to potreban organizovani revolucionarni subjekat, podrška širokih masa koje vide u revoluciji izlaz za sopstveno stanje i povoljne istorijske okolnosti. Za to je neophodno da u masama prodre i ojača klasna svijest i pobijedi tu buržoskonacionalističku svijest, kao i razne struje reformističkih i oportunističkih shvatanja u samom pokretu masa koje zagovaraju da se kapitalistički sistem može reformisati. I potrebna je ta revolucionarna situacija kada se mora nastupiti odlučno da bi se pobijedio klasni neprijatelj. U konkretnom našem slučaju na Balkanu treba srušiti diktature kapitala po pojedinim zemljama i osloboditi te zemlje od imperijalizma. Po mišljenju PR nije dovoljno samo stvoriti revolucionarni subjekat, niti zadobiti podršku masa u pojedinim zemljama Balkana, već je potrebno izgraditi široki balkanski antiimperijalistički pokret otpora, koji će moći da se nosi sa domaćom buržoaskom klikom i sa imperijalistima. Revolucija u pojedinim balkanskim zemljama je skoro nemoguća, odnosno bila bi izložena strahovitim pritiscima da se uguši od strane susednih balkanskih zemalja i samog globalnog imperijalizma sa svojom vojnom silom NATO, ukoliko se ne stvori moćni balkanski pokret otpora. I taj balkanski pokret otpora nije moguće stvoriti odozgo, već se on stvara i stvoriće se nizom klasnih sukoba i bitaka pojedinih revolucionarnih organizacija, koje će mu u jednom trenutku dati tu opštu formu.
Šta ako se revolucija otrgne kontroli i postane građanski rat?
Da li će biti u nekoj zemlji građanskog rata zavisi od dva uslova – od odnosa klasnih snaga u samoj zemlji i od uticaja imperijalista na događaje u toj zemlji. Ako se pogledaju neke revolucijepoput Oktobarske, vidimo da je tamo feudalizam i car srušen sa relativno malo žrtava, a da je Oktobarska revolucija izvedena skoro bez žrtava, jer su mase već odbacile stari poredak. Ali su se onda umiješale imperijalističke zemlje koje su pomogle ostatke starog režima da se grupišu i započnu krvavi građanski rat. I revolucija se branila i odbranila. U Jugoslaviji, Kini, Vijetnamu smo imali revolucije koje su istovremeno bile i nacionalnooslobodilačke borbe. Na Kubi je relativno lako izvedena revolucija, jer je klasni neprijatelj bio slab, a nije došlo do direktne intervencije SAD imperijalizma. Danas je nezamislivo izvesti revoluciju a da se ne umiješaju razni imperijalisti, svak iz svojih interesa, jer su grupacije imperijalista sada u prilici da se umiješaju na bilo kojoj tački zemljine kugle. Takav je slučaj i na Balkanu. Pred revolucionarnim pokretom stoji zadatak, ne samo da sruši diktatura kapitala u pojednim balkanskim zemljama, već i da odbrani tekovine revolucije od pokuašaja imperijalista da preko raspirivanja balkanskih građanskih, međunacionalnih i vjerskih ratova uguše svaki oblik revolucionarne promjene. Ako se uzme da je NATO čizma već na Balkanu, a da im ruski imperijalizam pokušava “pokvariti posao” onda je jasno da samo jaki i opšteinternacionalni balkanski pokret jeste ona sila koja će taj rat u bilo kom obliku, pobedonodno privesti kraju. U protivnom će ti sukobi imperijalista preko leđa balkanskih naroda trajati decenijama.
Na koji način bi se PR posle revolucije obračunavala sa tajkunima?
Ni jedna revolucionarna vlast se na obračunava lično sa predstavnicima vladajuće klase, pod uslovom da nisu počinili zločine. Revolucionarna vlast samo traži da predstavnici vladajuće klase predaju sredstva za proizvodnju u ruke proletarijata, da se pomire sa revolucijom i kažu: “da, to više nije moje, to je sada opštedruštveno”… Znači da radnici i ostali slojevi upravljaju tim sredstvima. Ništa više. Ukoliko to predstvanici vladajuće klase prihvate, oni su punopravni članovi tog novog društva i mogu učestvovati u njegovom razvoju. Ukoliko se suprotstave ili organizuju kontrarevolucionarnu djelatnost da bi zadržali stare društvene odnose, naići će na nemislordni odgovor sile proleterskih masa.
Kakav sistem vlasti bi bio? (višestranački, jednopartijski…)
Mi živimo u diktaturi kapitala, u suštini u jednopartijskom sistemu, jer je važna suština a ne forma. Sve partije buržoaskog parlamentarizma, koji je već prevaziđena forma u samom kapitalizmu, moraju da priznaju temeljne vrednosti kapitalističkog društva. Ukoliko se i pojavi stranka koja bi zagovarala promjena samih osnova kapitalističkog sistema npr. ukidnje privatne svojine, nacionalizaciju banaka, predaju fabrika radnicima na upravljanje, ona se proglašava terorističkom organizacijom i uništavaju se ukoliko počinju da imaju uticaj u masama. Ukoliko te stranke samo pričaju i ne diraju u temelje sistema, kao što imamo, za sada, ovaj slučaj u Grčkoj, onda služe toj istoj diktaturi, da u stvari preko tih “revolucionarnih organizacija” i plaćenih sindikata tupi oštricu klasne borbe i udaljava mase od revolucije. Pobjeda socijalističke, ili komunističke revolucije podrazumijeva samo jedno – diktaturu proletarijata. A to znači formalno diktaturu jedne partije, a suštinski vladavinu najširih masa preko niza formi direktne demokrtaije, sve dok se ne unište klasni neprijatelji, ostaci starih odnosa i ne razvije dovoljno baza društva da počne odumirati i sama država, sama partija i ukidanje samog proletarijata kao klase. No to još danas nije na dnevnom redu. Treba prvo stvarati i revolucionarne partije na Balkanu i voditi mnogo odlučnije klasne bitke. Da bi se udarili temelji Balkanskom pokretu otpora.